No spang! (Maak je niet druk)

Hee lieve lieverds,

lang geleden, maar dan toch eindelijk weer een verslag.

Twee weken geleden zijn we begonnen met stage. Nu is het nog veel oriënteren en observeren en volgende week gaan we beginnen met het 'echte' werk. We gaan binnenkort bezoekjes brengen aan de school van de kinderen, een internaat om een systeem te bekijken en vervolgens in te voeren bij ons op stage en we gaan nog een keer naar jeugdzorg om te kijken hoe het er daar aan toe gaat. Allemaal leuke dingen dus. De kinderen zijn super schattig, maar hebben echt twee gezichten. De ene dag zijn ze heel leuk en willen ze alleen maar spelletjes doen en de andere dag vraag je wat aan ze en lopen ze straal langs ons een zonder wat te zeggen (negeren). De collega's waarmee we samenwerken zijn leuk! Zijn hele lieve mensen en kunnen echt om ze lachen. We leren sranan tongo van ze (Tiffy = tanden, jessie = oren, kinny = knie, voetoe = voet, moevoe = mond, ei = oog, nagra = nagel, noesoe = neus, Fa wakka = hoe gaat het, etc). En vooral het woord No Spang is wat ze hier vaak zeggen, maak je toch niet zo druk!

Twee weekenden geleden zijn we naar Overbridge geweest. Dit is een strand met heel mooi uitzicht. De stranden hier kan je niet vergelijken met het mooie zandstrand van Frankrijk of iets dergelijks. We moeten het hier doen met bruin hard kleizand en bruin water (wat de Suriname rivier is). Wel werden we beloond met een heel mooi uitzicht. Hier moesten we dan wel 1,5 uur voor rijden;).

Ons aanmelden bij de vreemdelingendienst is ook nog een leuk verhaal. De eerste keer dat we langs gingen stonden we bij de vreemdelingenzaken. Na 1,5 uur in de rij te hebben gestaan werden we doorverwezen naar vreemdelingendienst! Daar konden we niet geholpen worden omdat we onze terug tickets niet hadden meegenomen. Dit was dag 1. Vorige week zijn we weer terug gegaan, alle formulieren bij ons dus er kon niets meer fout gaan (dachten wij). Bij ons appartement wilden we de vreemdelingendienst nog bellen voor een afspraak maken, want dat stond in de brief. 7 keer gebeld en elke keer werden we na 2 minuten weer opgehangen. Schoot dus niet op. Dus wij zijn maar zonder afspraak weer terug gegaan. In het begin ging het goed, eindelijk een stempel in ons paspoort en op naar de vreemdelingenzaken. Daar krijgen we een papiertje voor onze neus geschoven dat we 26 februari maar terug moesten komen. We hebben gesmeekt!! We hebben alle papieren bij ons! kunt u ons nu niet helpen. Maar nee, ze hoorde ons verhaal aan en zei glashard dat we de 26ste maar weer terug moesten komen (no spang). Dus over een week gaan we het nog maar een keer proberen.
Ook nog grappig is de manier waarop we naar de vreemdelingendienst toe gingen. We hadden advies gekregen om met een lokaal busje te gaan omdat dit heel goedkoop is. (1,25 SRD is dus 0.27 cent). Dit was ook nog een hele belevenis, als we dachten dat het busje vol zat, kwamen er nog meer mensen binnen en werden er opeens allemaal extra stoelen uitgeklapt. Met als gevolg dat het gangpad er niet meer was. Als er dan iemand uit wilde die helemaal achteraan zat, moest iedereen opstaan, uit het busje, iemand stapte uit en hup allemaal weer in het busje. Sta je lans de weg en wil je met het busje mee, slingert het busje tussen de auto's door om diegene mee te pikken. Druk je op stop, stopt het busje meteen zonder dat er een bushalte is. Grappig dus;).

We hebben wel gemerkt dat alle Surinamers hier heel vriendelijk zijn. We hebben een gids leren kennen van de eerste jeepsafari en daar gaan we nu best veel mee om. Hele aardige man en jaa, ook betrouwbaar! (dus mams, maak je geen zorgen). Daarnaast hebben we op ons woonerf nog een man zitten die een Surinaamse vriendin heeft. Elke keer als wij voorbij komen (en ze praat engels) zwaait ze uitbundig en is het eerste wat ze zegt: Haaaay Sweety!! How are you Honeyyy!!! Heel lief dus. En ze kan goed koken! Nu we dit verhaal aan het typen zijn, komt ze langs onze kamer om te vragen of wij ook wat eten willen. Heerlijk Surinaams gerecht dat ze voor ons heeft gemaakt. Eerder deze week had ze ook een gerecht voor ons gemaakt. Wij mogen niets doen, niet afwassen, geen eigen drinken mee nemen. Alles doet ze voor ons. Soms wel ongemakkelijk omdat ze heel onderdanig is.

Afgelopen weekend zouden we eerst met de gids (Amir) een brommer toer maken door Commewijne. We zouden de plantages gaan bekijken en gewoon lekker rond scheuren. Vrijdag nacht werd Ilse gebeld dat er nog plaatsen waren voor een tripje voor zaterdag en zondag. We hebben hier niet over na hoeven denken en zeiden meteen:'wij willen mee!!!'. Het was een tripje naar Berg en dal, Stone Island en Brownsberg. Hier wilde we al heel graag naartoe, dus dit kwam goed uit.

Bij Berg en Dal hebben we drie mensen afgezet die met een kabelbaan over de Surinaamse rivier gingen. We zagen daar allemaal cameramensen en vroegen ons af wat dat was. opeens zagen we bekende Nederlanders! Wij aan de cameramensen gevraagd waneer het uit wordt gezonden en op welke zender. Dus mensen, EIND APRIL OP RTL 5. Wij zijn heel benieuwd wat het is!

Daarna gingen we naar Stone Island. Wat een idyllisch plaatje! We kwamen na een reis van 2 uur aan op de berg en een uitzicht! Vroeger was het allemaal oerwoud en toen heeft een man het vol laten lopen met water, met als gevolg dat er allemaal kale bomen in het water staan. Heel bijzonder. Daar hebben we heerlijk gehangmateerd. De baas van dat oord zei dat er 's avonds een feestje was en wij werden ook uitgenodigd. Een Saramaccaans feest. Wij helemaal blij. Dus wij om 21.00 uur richting het feest. Bleek dat het feest pas om 23.30 uur begon. Daar hadden de meeste geen zin meer in, dus zijn we terug gegaan (met twee djogo's, is een liter Parbobier) naar Stone Island. Waar we ons eigen feestje hebben gebouwd. Onze gids had verteld dat als je 's avonds het water in gaat, er allemaal visjes in zitten die gaan knabbelen aan je benen en voeten (Gratis DR. Fisch behandeling!!!!). Zoo, wat hebben wij gegild en gelachen! Zo raar als die visjes aan je voeten zitten te eten. Daarna gingen we slapen. De huisjes waren vol, dus Rianne heeft zich maar opgeofferd om lekker buiten in een hangmat te slapen. Wauw, wat was het koud!!!! Dikke trui aan, spijkerbroek, sokken etc. Geen deken, dus uiteindelijk mijn handdoek maar over mij heen gedaan. We werden wel beloond met een mooie zonsopgang.

Zondag zijn we naar Brownsberg gegaan. Daar zijn we naar de Ireneval gelopen. Dit was een afdaling van meer dan een uur en 700 meter. We liepen daar tussen het oerwoud door, tussen de apen en gevaarlijke afdalingen. Heel gaaf om te zien allemaal. Eenmaal bij de waterval aangekomen konden we afkoelen onder de waterval. Net een paradijs. Wij hebben de afdaling gedaan met onze all stars en onze vans. Veel grip hadden we dus;). Gelukkig hadden we een wandelstok gekregen haha.

Na de wandeling zijn we nog bij een dorpje geweest. Daar hebben we doorheen gelopen en hebben we allemaal leuke dieren gezien. De kinderen lopen allemaal half naakt door de zandstraten van het dorpje en de straatbordjes waren met de hand geschilderd. Wat een wereld van verschil. Er werd ons verteld dat de huisjes ook alleen dienen voor het slapen gaan. De rest van de dag leven ze allemaal buiten. (Rianne: Door hier te zijn heb ik gemerkt dat mijn eisen voor een huis veel minder zijn geworden, Jaap: zullen we in het bos gaan wonen;)).

Gisteravond hebben we afgesproken met een vriendin van Ilse. Zij had ook weer twee meiden mee genomen en het was een super gezellig avondje geworden. We hebben gegeten bij 't Vat (toeristisch restaurantje). Op tv zagen we een oude man zitten die over zijn leven vertelde. Het bleek een beroemde beeldhouwer/schilder te zijn. Op een gegeven moment zij de vriendin van Ilse, Huuhh, zat die man net niet achter ons? Dus wij om ons heen kijken, zagen we aan de bar een oud mannetje zitten. Hij leek sprekend op de man die op de tv was. Toen hij langs ons heen liep, hebben we hem aangesproken. En verrek, het was hem! Hij schoof meteen een stoel bij en begon zijn verhaal te vertellen. Religie geloofde hij niet in, vond het onzin. Roken was gezond en kanker krijgt iedereen. We zaten op het puntje van onze stoel omdat we het hier helemaal niet mee eens waren. Maar de man was 85, dus zijn mening kan je hem ook niet kwalijk nemen. Daarna vroegen we of we met hem op de foto mochten. Dit was oke, nu dus een leuke foto met hem! (Hij was trouwens bevriend met Karel Appel!! echt beroemd dus haha). Hij heeft heel veel in Nederland gedaan. Meerdere beelden uit Amsterdam heeft hij gemaakt en één schilderij hangt in het rijksmuseum (hij heet Erwin de Vries).

Zoals jullie kunnen lezen hebben we weer veel beleefd in deze twee weken.

Wij hopen jullie snel weer te schrijven met onze 'leuke' avonturen.

Dikke kus van ons!!